Dit was de wedstrijd om nog een beetje contact te houden met de middenmoot. AFC laatste en wij voorlaatste. De voortekenen waren al niet zo best. Dave Timmer ziek, zijn vader moest Dave, zeg maar, verzorgen, dus geen grens/keeper inspeler. Gelukkig was Simone, de moeder van Wouter bereid om te vlaggen, dus dat was opgelost. Hans, assistent-coach/trainer, ook niet aanwezig, en ondergetekende vooral niet “okselfris”.
In eerste instantie ging de wedstrijd op en neer. AFC profiteerde goed van de wind en wisten meermalen met een goede steekbal hun spitsen te bereiken. Sil stond weer een dijk van een wedstrijd te keepen, maar wist de 1 – 0 niet te voorkomen. We kwamen op 1 – 1 na een schot van Hicham dat gekeerd werd door de keeper, maar Wouter was er als de kippen bij en schoot snoeihard, bijna mis, de bal in de touwen. Toen kwam er de hoofdrol van de scheidsrechter van AFC. Normaal heb ik vrede met matig fluiten van een scheids, maar deze meneer floot niet matig, maar ronduit partijdig. En zie dan de jongens maar eens in toom te houden. Ik had er mijn handen vol aan. Allereerst zag hij vanuit de middencirkel dat een speler van ons buitenspel stond, daar waar hun grensrechter niet vlagde, maar hij keurde het doelpunt af. Daar waren de jongens even door van slag. En dat betekende 2 en 3 – 1, waarvan er 1 een ongelukkig eigendoelpunt was. Nog voor de rust velde de scheids het vonnis over ons. De spits van AFC werd op 14 meter van het doel licht aangetikt. Hij liep hakkelend door en liet zich net binnen de zestien vallen. Pingel dus. Probeer dan je jongens nog maar eens in toom te houden!!! Pingel werd nog door Sil gestopt op prachtige wijze, maar niemand van ons was op tijd voor de tweede bal. 4 – 1 ruststand dus.